"ตอนเจอครั้งแรกกูไม่ชอบหน้ามึงชิบหาย อยากตบ"
...

"ตอนเจอครั้งแรกกูไม่ชอบหน้ามึงชิบหาย อยากตบ"
"กูก็ไม่ชอบหน้ามึงค่าาาาาา อย่ามั่น"

ในกลุ่มเพื่อนสนิท มักมีประโยคที่พูดกันขำๆแบบนี้เกิดขึ้นเสมอเวลาเราพูดถึงอดีตกัน ซึ่งพอคิดย้อนกลับไปแล้วก็น่าแปลกที่อีคนที่เราเกลียดจะบ้าตอนนั้น ณ ตอนนี้ก็ดันมาอยู่ข้างเราในฐานะเพื่อนที่เรารักที่สุด

ทำไมวะ?

ความจริงแล้วมันอาจเป็นเรื่องปกติที่เวลาเราเจอใครซักคนในครั้งแรกแล้วจะเกิดความรู้สึกชอบหรือไม่ชอบ และก็เป็นเรื่องธรรมดาที่เราจะเลือกไม่ยุ่งเกี่ยวกับคนที่เรารู้สึกไม่ถูกชะตาด้วย

"แต่ทำไมในจำนวนคนทั้งหมดนั้นเราถึงเปิดใจกับคนที่เราไม่ชอบคนนี้วะ?"

เพื่อนคนนึงถามขึ้นมา ทุกคนพยายามให้เหตุผลกันหลายอย่าง จนสุดท้ายก็มีคนพูดสรุปขึ้นมาว่า

"หรือเพราะเรามองเห็นตัวเองในตัวเพื่อนคนนั้น?"

ก็ถูกของมัน

ในความแตกต่างของกันและกัน เรากลับมองเห็นความเป็นตัวเราบางอย่างในตัวของคนๆนี้ ลักษณะนิสัย พฤติกรรม หรือจิตสำนึกบางอย่างที่หล่อหลอมมันมาให้เป็นคนประเภทเดียวกับเรา พูดจาภาษาเดียวกับเรา คิดและเข้าใจกันและกันในแบบเรา และนั่นอาจเป็นเหตุผลที่เราเลือกจะยอมรับ และทำให้เราทั้งหมดสนิทกันจนถึงทุกวันนี้

ศีลที่เสมอมักนำพาคนประเภทเดียวกันมาเจอกัน

และเพราะเราคงมีอะไรบางอย่างเหมือนกัน

เราจึงเป็นเพื่อนสนิทกัน

รัก

ช่า บันทึกของตุ๊ด

---